Tvær borgir sem ég gæti búið í - klárt mál. Rólegar borgir með góðum samgöngum og sól á sumrin. Draumur. 

____________________________

Tíminn leið óþæginlega hratt þegar að við vorum í Chicago. Vorum liggur við mætt og þá vorum við á leiðinni til Boston. Við náðum nú ekki að gera heilmargt á þessum þremur dögum þar sem að einn dagurinn fór í fallhlífarstökk. Jú þið lásuð rétt - við skelltum okkur í eitt stykki fallhlífarstökk. Ég væri að ljúga ef ég myndi segja að þetta hafi verið eitthvað ,,skyndi-yolo-flipp" dæmi. En við vorum búin að ákveða það mörgum mánuðum fyrir að við myndum skella okkur á afmælisdaginn hans Stefáns.

 Við vildum samt bíða með að panta hoppið því að veðrið í Chicago er óútreiknanlegt þannig að við ætluðum bara að panta það nokkrum dögum fyrr. Æj. Við hefðum bara átt að panta það fyrr. Við ætluðum upprunarlega með Sky Dive Chicago - kom svo í ljós að það er ekkert staðsett í Chicago heldur klukkutíma fyrir utan. Sjokk númer eitt komið. Svo fórum við nú að leita af fleiri fyrirtækjum, þá kom í ljós að þau eru öll stödd fyrir utan Chicago (sem meikar sens eftir á auðvitað). Sjokk númer tvö. Við pöntuðum okkur þá hopp í öðru fylki, eða Wisconin. Við fórum með Über (sem ég mun fjalla um seinna) í klukkutíma keyrslu í lítinn bæ sem heitir Kenosha. Þar fórum við og horfðum á myndband, skrifuðum undir pappíra - sem var ekkert djók. Þarna skrifuðum við undir allan andskotann m.a. að við mættum ekki kæra þau til neins ef eitthvað skyldi koma fyrir, að þau bera í raun og veru enga ábyrgð á neinu og að ef að ég skemmi eitthvað af dótinu (sem að ég skil ekki hvernig ég ætti að fara að) að þá myndi ég borga það. Jújú. Skrifum bara undir þetta. Kviss. Bamm. Búmm. Málið afgreitt. Svo tóku við 45 mínútur af mér og Stefáni í stressspennukasti að bíða eftir að það kæmi að okkur. Svo kom maður að nafni Pat sem er einn sá skrýtnasti sem ég veit um. Hann gat með engu móti kallað mig Finna þannig að úr varð Aquafina - þið vitið. Eins og rándýra vatnið sem þið kaupið í útlöndum. Hann rak líka upp stór augu þegar að hann sá Ð-ið í nafninu mínu og grenjaði úr hlátri þegar að hann fékk að heyra hvernig það væri boðið fram. Já þessir kanar.

Svo var komið að okkur að henda okkur í búningana. Konan sem að hoppaði með Stefáni var endalaust að segja honum til um leiðbeiningar og ég var alltaf að reyna fylgjast með, en þá kom Pat og sagði mér að loka eyrunum og ekki vera hlusta á þessa vitleysu. Ég stresshló og hlýddi honum auðvitað. Svo settumst við upp í flugvélina sem var eitt mesta skítamix sem ég hef séð. Búið að teipa eitthvað sæti þarna (sorry mamma - ekki hata mig) og svo tróðum við okkur, öll fjögur saman í vélina. Ég sat þvert á móti flugstjóranum eða svona, þannig að ég leit upp þá var hann þar að stýra flugvélinni. Mér leið eins og ég væri að fara í eitthvað ultra leynilegt hermission. Nóg um það. Eftir að flugvélin fór hærra og hærra heyrist í Pat mínum.. ,,DOORS" og hurðin flýgur upp og þá byrjaði fiðringurinn í mallakútnum. Hann sagði mér svo að fara á brúnina og ég hugsaði með mér.. jæja. Nú er komið að þessu. Ég er í alvörunni að fara hoppa héðan út. Svo hoppaði ég. Og féll í 35 sekúndur. Shit ég get ekki lýst þessu.. ég öskraði úr gleði og spennufalli og fékk svo að stýra fallhlífinni þegar að hann togaði í hana. Þegar að við lentum svo loksins sagði Pat "Man you're a beautiful women".. eitt skrýtnasta. Ég var í svo miklu spennufalli að ég sagði bara ,,THANKS FOR NOT KILLING ME" og tók í hendina á honum.

Við keyrðum svo aftur að Skydive centerinum þar sem að við vorum alsæl og orðin ógeðslega spennt að sjá myndirnar úr þessu. Byrjuðum á að skoða myndirnar hans Stefáns og þá tók konan bara myndir fyrir og eftir hoppið - COOOL geggjað að eiga það. Svo kom að mínum myndum en þá hefði Pat ætla að copy-a þær yfir og copy-að eitthvað annað og balbalbla - þannig að mínar eyddust allar. Við vorum ógeðslega fúl. Fyrst var Stefán ógeðslega fúll því að hans myndir klikkuðu en svo varð ég ennþá fúlari því mínar eyddust allar. Ég reyndi samt bara að sjá það góða í þessu. Ég gerði þetta, ég lifði af og þetta var snilld. Eins og ég sagði við mömmu, þá neyðist ég bara til að fara aftur. Sem að við munum pottþétt gera.

JÆJA - eitthvað annað en fallhlífarsagan. Við skoðuðum ýmislegt í Chicago, borðuðum góðan mat og versluðum. Eða ég verslaði. Stefán bar pokana og spilaði Two Dots klukkutímum saman. 

Boston var svo síðasta stoppið. Guð ég elska Boston. Kannski útaf því að hún hefur þennan evrópska sjarma yfir sér. Eitthvað var það allavega. Fórum í outlet þar sem að ég keypti á strákana mína (Pabba og Orra nottla) og smotterí fyrir sjálfa mig. Ég skil mætavel afhverju fólk fer til Boston. Ég myndi hiklaust koma hingað aftur heldur en nokkurntímann New York. Við skoðuðum samt helstu staðina hérna, Harvard og Staupastein. En mestmegnis af ferðinni fór í að versla. Gistum líka hjá frábæru fólki! Enduðum svo ferðina á að sjá uppáhaldshljómsveitina hans Stefáns, The Kooks á pínulitlum stað hér í Boston. Tónleikarnir voru bilaðiiiir og algjör snilld að hafa tónleikana á svona litlum stað en það voru um 2.000 manns þarna. Nóg af plássi og enginn að troðast. Því í Bandaríkjunum virka svoleiðis reglur. Ef að þú ert að troðast og með dólg - þá er þér hent út. Easy. Sæi þetta aldrei fyrir mér ganga á Íslandi. 

Núna sitjum við á Boston Logan Airport að bíða eftir fluginu heim. Þvílíkar vikur sem við erum búin að eiga hér í Bandaríkjunum. Það er búið að vera svo gaman að ferðast, og þá sérstaklega með Stefáni. Hann kætir og bætir og er hinn besti ferðafélagi. En ég vissi það auðvitað.

Næst á dagskrá er auðvitað verslunarmannahelgin og svo hin sívinsæla rútína. Úff. Þvílík viðbrigði sem það verða. 

Ég mun setja inn upplýsingar um Bandaríkin í "Things To Do" þegar að ég nenni/get/hef tíma, annars er ykkur velkomið að senda mér skilaboð ef það er eitthvað.

GBV

…Be sure to wear some flowers in your hair. - Klikkaði reyndar á því. Man það næst!

San Francisco var frábær áfangastaður. Við gistum í hippahverfinu sem nefnist Haight og sáum ekki eftir því. Hverfið minnti mig samt á Amsterdam og á nokkrum tímapunktum fannst mér ég vera í Amsterdam!! (Ég er svo skrýtin stundum). Við erum orðin algjörir pro í samgöngum hér í Bandaríkjunum sem gerir okkur hlutina mjög auðvelda. Ég held að við séum búin að taka leigubíl þrisvar. 

Fyrstu daganir einkenndust af mér grenja í Stefáni um vorkunn. Jú bruninn minn var svooooo slæmur - ég hlífi ykkur samt og set því ekki inn myndir en djís lúís hvað þetta voru sársaukafullir dagar. Aloe Vera og gelgrisjur voru mínir bestu vinir í 4 daga. 

Við gerðum auðvitað allt "must do" samhliða því að slappa af. Við fórum í klippingu hér og ég hreinlega kvíði fyrir að koma heim til Íslands og láta hana elskulegu Fanney sjá um hárið á mér. Því að klippikonan mín fór ekkert sérlega vel með hárið mitt hér í USA. En jæja.. það vex svosem aftur. 

Við borðuðum alltof mikið af sukki og viðbjóð. Fórum tvisvar á In N Out burger sem að er btw GOURMET. Á horninu frá gistingunni okkar var staður sem heitir Burger Urge og svo fórum við á Ike's - þar eru handsdown bestu samlokur í hele verden. 

En nóg um það… Við kíktum í Alcatraz eins og þið, glöggir lesendur, lásuð hér fyrir neðan. Kíktum á Golden Gate brúnna, í "hommahverfið" Castro, Union Square,  Lombard Street, Fishermans Wharf, Pier 39, China Town (sem er stærsta china town í heimi fyrir utan asíu) Cable cars og auðvitað þrömmuðum við fram og til baka í götunni okkar. Við ákváðum líka spontant að kíkja á hafnaboltaleik, það var mjög skemmtilegt en við vorum alltaf að spá í því afhverju þeir hittu aldrei boltann. ,,Hversu erfitt er bara að hitta boltann" og í framhaldi að því ákváðum við að skella okkur í batting cages og viti menn, djöfull er erfitt að hitta og skjóta hafnabolta langt!! Ég var dauð í höndunum, með blöðrur og allann pakkann. 

Þar sem að þetta var svona hippagata voru allar búðirnar í götunni lífrænar. Ég hef ekkert á móti lífrænum mat og finnst hann mjög góður en ég átti erfitt með mig þegar að Stefán keypti lífrænt Cocoa Pops.. Mig langaði bara í það gamla góða. Það var svolítið fyndið að sjá matinn okkar.. allt voða lífrænt og fancy. Ég sem sætti mig við kók og snakk í kvöldmat. 

Menningarsjokk ferðarinnar (þá meina ég í USA í heildina) er klárlega allt heimilislausa fólkið. Ég er orðlaus yfir því hversu margir búa á götunni. Við vorum kannski að labba um kvöld og þar var bara fólk sofandi á milli trjáa.. Mér finnst þetta mjög sorglegt og varð svo meyr að sjá þetta. Maður sér það meira og meira með hverjum áfangastað hvað það eru mikil forréttindi að búa á Íslandi. 

Við skilum kveðju heim. Vika í okkur. 

XOX/GBV

Ég er svo mikill sökker fyrir svona attraction-um. Fangelsi, flóttamannabúðir og allt þetta sem nefnist "dark tourism". Afsakið háskólaquote-ið en það er eina orðið sem lýsir þessu almennilega. Það er eitthvað við það að vera á svona sögulegum stöðum. Ekki misskilja, mér finnst alveg jafn frábært að vera á náttúruperlum og sögulegum stöðum sem eiga sér ekki hörmungar en það er eitthvað við að koma á þessa staði. 

Við gátum því ekki sleppt því að heimsækja frægasta fangelsi í heimi, Alcatraz. Ég hafði ekki hugmynd um hvað þetta væri vinsælt ferðamanna attraction fyrr en við ætluðum að panta okkur miða. Við fengum nett sjokk þegar að við sáum að næsta lausa ferð væri 15. ágúst. Við vorum nú ekkert að stressa okkur, enda erum við hér í 8 daga. Þannig að á fimmta deginum fórum við nú að svipast um eftir miðum og fengum þetta beint í smettið. Þá hófst gúgglun á fullu og fundum við einhverja snilldar síðu þar sem kom í ljós að hvern einasta morgun væru 100 miðar seldir til almennings. Miðasalan opnaði 7:00 og ráðlagt var fólki að mæta 5:30 til að vera öruggt um miða. Það var annaðhvort þetta eða kaupa 135$ pakkaferð með einhverju fullt af rusli og tilgangslausum hlutum til að skoða. Við létum nú ekki segja okkur það tvisvar, mættum 3:30 og biðum í 3 og hálfan tíma eftir miða. Engar áhyggjur, við vorum með teppi og tilheyrandi til að halda á okkur hita og vorum fremst í röðinni í þokkabót!

Smá innskot hér. Alcatraz er staðsett á eyju hérna rétt fyrir utan San Francisco. Það tekur 12 mínútur að komast yfir með ferjunni. Það er einungis eitt fyrirtæki sem að siglir fram og til baka. Ferðamennirnir eru um 1.000.000 á hverju ári.

Við fórum með fyrsta bátnum, sem þýddi það að við vorum "fá" á eyjunni til að byrja með (eða svona í kringum 500 manns). Þegar að við mættum var einn gamall kall sem að sat hjá landverðinum. Hann var í kringum áttrætt og svona algört skólabókadæmi um gamlakallakrútt. Þessi maður afplánaði þrjú ár í Alcatraz. Hann eyddi meira og minna öllu lífinu sínu í fangelsi og fór úr fangelsi 2011 og er nú á skilorði. En róið ykkur - gamli var enginn morðingi eða nauðgari. Hann sá um að falsa ávísanir og var þjófur. Æ en hann var samt svo mikið krútt þó að hann hafi tekið slæmar ákvarðanir í lífinu. Ég spjallaði örlítið við hann og sagði honum að ég væri frá Íslandi. Augun hans stækkuðu um helming og honum fannst það vera eins og að hitta manneskju úr skáldsögu. Hann spurði mikið um landið og ég spurði hann um dvölina sína á þessari eyju. Ég spurði hann líka hvort að það væri ekki erfitt að koma hingað aftur eftir að hafa verið hér í þrjú ár að afplána dóminn sinn. Honum fannst það ekki erfitt, enda glaður að fá að hitta svona marga ferðamenn - og var svona rosalega sáttur að hitta mig og Stefán en hann sagðist aldrei hafa hitt íslendinga áður. Ég var smá hrærð. Fannst svo skrýtið að hitta svona manneskju sem að hafði verið í þessu fræga fangelsi. Þetta er authentic túrista upplifun sem að er ekki sjálfsögð. Jú maðurinn er þarna þrisvar í viku og er að auglýsa bók sem að hann skrifaði um Alcatraz, en að hann hafi gefið manni tíu mínútur í spjall - það er verðmæt minning.

 Maður tók svokallað "Audio Tour" þar sem að maður hlustaði á fanga og fangaverði segja sína sögu af fangelsinu. Frægasti fanginn þarna var Al Capone. Það reyndu nokkrir að strjúka og örfáum tókst það en talið er að þeir hafi dáið um leið og þeir lentu í sjónum en straumurinn þarna er rosalega mikill. Það sem mér þótti líka merkilegt var að þarna bjó fólk, á eyjunni þ.e.a.s. Fjölskylda fangavarðanna átti íbúðir sem að eru/voru staðsettar fyrir neðan fangelsið og þar var hægt að sjá eitt flottasta útsýni yfir San Francisco. Alcatraz var eins og smábær, nema með risastóru fangelsi.

Skemmtileg og öðruvísi lífsreynsla!

Í þessum skrifuðu orðum erum við að bíða eftir fluginu okkar til Minneapolis. Þaðan förum við svo til Chicago. Það fer að styttast í heimkomu. Við erum sammála um það að þó svo að það sé snilld að ferðast, að þá erum við farin að sakna fólksins heima. 

XOX/GBV 

Þessir átta dagar sem að við eyddum í LA voru skuggalega fljótir að líða. Ég hefði auðveldlega getað verið lengur þarna.

Við gistum í miðbæ LA hjá konu sem heitir Gina. Hún var frábær host og íbúðin hennar var æði og svolítið skondin. Þið sem eruð með mig á snapchat tóku eflaust eftir öllum hundamyndunum sem að ég setti í My Story. Hún á nefninlega hund sem heitir Pepe og elskar hann útaf lífinu. Heima hjá henni var að finna málverk af hundinum, fullt af ljósmyndum, útskorna mynd af honum endalaust af hunda qoute-um og margt fleira. Mér var allavega mjög skemmt.  En já… aftur að húsinu hennar. Á þakinu var sundlaug og pottur og þar gátum við chillað eftir langan dag og slappað almennilega af, sem við gerðum eiginlega alla dagana. 

Við skoðuðum þetta helsta sem er hér í LA og í kringum borgina. Beverly Hills var æði. Við kíktum á Griffith Observatory þar sem er hægt að sjá hið fræga Hollywood skilti. Griffith Observatory er líka snilldar hús. Það leggur áherslu á stjörnufræði og er með fullt af skemmtilegu dóti þarna. Við fengum m.a. að skoða í risastóran kíki þar sem að við sáum Satúrnus - og það var magnað!! Skoðuðum svo í annan kíki og þá sáum við tunglið.. nema bara miklu nær heldur en við gerum venjulega. Inn í húsinu er svo fullt af loftsteinum og dóti sem tengist stjörnufræði. Ef að ég væri stjörnufræðiséní (Sem ég er því miður ekki) þá væri þetta örugglega einn mest spennandi staður sem ég færi á. 

Við áttum í erfileikum með að komast nálægt þessu blessaða Hollywoodskilti. Ég talaði við ýmsa reynda LA ferðamenn sem að reyndu sitt besta að segja mér frá bestu leiðunum. Ég og Stefán rákumst þá á snilldarferð sem að kostaði 30$ og við fengum að fara mjög nálægt skiltinu. Í ferðinni var líka farið og sýnt okkur hús fræga fólksins þannig að við sáum það bara auka plús. Slegið, sign me up og hvar borga ég??? Þegar að ferðin hefst svo loksins stoppum við á einhverjum grútuðum útsýnispalli. Ég segi við Stefán ,,Guð sé lof að við erum að fara á annan stað að sjá skiltið.." því maður sá varla í það, því það var svo langt í burtu. Stefán ákveður þá að spyrja kallinn hvort að við færum ekki örugglega nær því. Neinei.. þá var þetta eina stoppið í þessari helvítis ferð að skiltinu. URG. 30 bökks farnir útum gluggann og ég sjúklega pirruð og alveg drullusama hvar þessi celeb eiga heima.

Við fórum þá í pirringskasti á Hooters að borða og ákváðum bara að taka über taxa þaðan að skiltinu. Já neinei.. vopnaður vörður og allur pakkinn þegar að við vorum komin áleiðis bað okkur vinsamlegast að snúa við.  Þar fór 10$. 

Þarna vorum við orðin frekar pirruð, búin á því eftir daginn og 70$ fátækari í heildina eftir ömurlegt mission. Kvöldið fór því í að googla leið og viti menn.. if there's a will - there's a way!

Við tókum einn lítinn strætó og eina lest. 5$ fram og til baka. Og við komumst eins nálægt skiltinu og hægt var. En ekki er allt gull sem glóir. Eftir að við vorum búin að taka strætóinn tók við ein mesta göngugarpsleið sem ég hef á ævi minni gengið. Upp hæðina og svo voru tröppur þarna sem að drápu. Jesús. En þegar að við vorum loksins komin gleymdist allt. 70$ dollararnir voru liðin tíð og við vorum alsæl með geðveikar myndir af okkur og skiltinu. Lokaniðurstaða = alltaf að gera ferðirnar sjálf/ir/ar. Margfallt ódýrara og miklu skemmtilegra. 

Við skoðuðum líka Walt Disney Concert Hall, Hollywood Boulevard, Downtown LA, Santa Monica Pier, Venice Boardwalk, The Grove, Melrose Trading Post, Melrose Avenue og fengum að upplifa ekta 4th of July. Eins og ég sagði fyrir ofan hefði ég viljað vera lengur í LA því við náðum t.d. ekki að fara í Disneyland og Universal Studios. En það verður bara að bíða til betri tíma. 

Á lokadeginum tókst mér svo að brenna. Brenna virkilega illa. Ég skil þetta ekki. Sólin er eitthvað öfundsjúk eða þolir mig ekki. Ég bar samviskusamlega á mig 30 vörn og hitinn var aldrei meira en 25°. Þegar að við erum svo komin að Santa Monica Pier byrja ég að sjá smá roða á höndunum. Ekkert vont að brenna þar, tala af reynslu. Nema hvað svo byrja ég að brenna á skrýtnustu stöðunum, hálsinum, handakrikanum, EINUM fæti, maganum, efri vörinni og einni rist. Ég er ennþá að kveljast úr þessum bruna enda mæli ég ekki með fyrir neina einustu manneskju að brenna á handakrikanum!!!! 

Lokakvöldið fórum við svo út að borða, ég skaðbrennd og Stefán líka brenndur (þó svo að hann muni aldrei viðurkenna það). Fórum á svooo fallegan stað sem heitir The Ivy. Mæli hiklaust með honum. Maturinn er í dýrari kantinum en þess virði, ég lofa. 

Annars ef litið er á björtu hliðarnar þá erum við komin til San Francisco. Borgin er dásamleg. Fólkið er afslappað, lítið um áreiti en það er að vísu svolítið kalt hérna. Eða þið vitið, miðað við hitann sem við erum búin að vera í. Veðrið hérna er eins og fullkomið íslenskt sumarveður. Ég kvarta ekki. Ekki á meðan þið fáið bara endalausa rigningu.

Fimmtán dagar í heimkomu. Djöfull líður tíminn hratt. 

XOX/GBV 

Vegas Vegas Vegas.. Hvar byrjar maður? Við vorum hér í 8 nætur og vorum bæði með smá efasemdir hvort að það væri ekki alltof langur tími til að vera hér. Ég get ekki sagt að eftir 8 nætur sé ég "algjörlega buguð á þessum áfangastað" eða "djöfull og dauði hvað ég væri til í að fara einhvert annað núna". Vegas býður nefninlega upp á svo mikla afþreyingu og skemmtun.

Við erum búin að vafra hér í hverja verslunarkeðju á fætur annarri, skoða "borgirnar" sem að eru hérna, kíkja í spilavítið, sólbaðast, fara í Grand Canyon ferð, kíkja í ræktina, fara í rússíbana  og spila pool (sem ég vann í tvígang og græddi 2$). Ekkert nema toppnæs dvöl sem er senn á enda. Það er hinsvegar búið að vera biiilaður hiti hérna (42°C að meðaltali) sem að þýðir það að ég og Stefán erum búin að vera hlaupa inn í verslunarkeðjurnar til að kæla okkur niður og passa ljósu húðina mína sem að ég erfði frá móður minni. Svo að þið sofið vært í nótt er ég að bera 50 blocker á mig alla dvölina hér og hef ekki snert 30 vörnina mína frá Hawaiian Tropic sem að ég fékk á 5 dollara.  

EN fyrir þá sem að hafa ekki komið til Vegas þá skal ég segja ykkur frá þessum "borgum". Hér er ein stór gata sem nefnist The Strip. Strippið er 6.8 kílómetrar á lengd. Hugmyndin er að maður þurfi ekki að fara neitt annað í heiminum nema til Vegas því þarna er búið að búa til áfangastaði, eins og t.d. New York, París, Grikkland, Little Italy og Feneyjar. Jú kæru vinir.. við erum að tala um að í Vegas er Eiffell turninn, Empire State,   Brooklyn Bridge, St. Mark's Campanile, menn á gondólum að sigla með þig inn og út úr verslunarmiðstöðum, pýramýdi, Ceasar's Palace og ég veit ekki hvað og hvað. Ég læt myndirnar útskýra þetta betur - þetta er álíka jafn mikil bilun eins og að heimsækja Dubai. Allt risastórt og augljóslega nóg til! 

Nú tekur við önnur airbnb.com gistingin okkar en hún er í Los Angeles í viku. Erum bæði mjög spennt fyrir L.A. Bæði því að þar er rúmlega 20°C en ekki 42°C eins og hér (sem þýðir að ég get byrjað að nota Hawaiian Tropic vörnina mína!!) og vegna þess að þar eru allt fræga fólkið! (vonandi hehe). Erum með þétta dagskrá um "hvað við verðum að gera" og vonandi náum við að fara í gegnum þetta allt á viku.

Í Feneyjum? Neiii bara í Grand Canall

Komin til Parísar? Neiii ennþá í Vegas

New York New York… nema bara New York í Vegas

Að labba yfir "Brooklyn Bridge"

Ég ætla enda þessa færslu á að þakka öllum fyrir innlitið á þessa síðu. Hún er búin að fara langt fram úr mínum væntingum.. Eitthvað sem að byrjaði sem smotterís upplýsingaflæði til fjölskyldu minnar og vina er orðið svo miklu stærra! Ég vil líka þakka ykkur sem að eruð búin að senda mér póst og spyrja um ráðgjöf - mér þykir mjög vænt um það og er meira en til í að hjálpa ykkur. 

Erum í þessum töluðu orðum að stíga uppí rútu.